Eremici Bożej Opatrzności (Italia, Brazylia)

Od początku istnienia Małego Dzieła Opatrzności Bożej Don Orione zrozumiał ważność wzbogacenia go o gałąź kontemplacyjną. 30 lipca 1899 r. w Stazzano dał on habit trzem pierwszym pustelnikom, powołując tym samym do życia małą rodzinę eremicką w łonie swego zgromadzenia. Zadanie powierzone eremitom przez założyciela identyfikowało się z modlitwą, pokutą, pracą oraz prostotą życia braterskiego w warunkach ubóstwa i surowości. Pierwsi pustelnicy orioniści zajmowali się także nieformalną posługą duszpasterską w rozproszonych osadach i koloniach wiejskich, jak również odnawianiem i troską o opuszczone klasztory.

Urodzajna pustynia: Erem karmelitański w ujęciu Tomasza od Jezusa

Erem karmelitański, którego inicjatorem w łonie Reformy Terezjańskiej stał się Tomasz od Jezusa, to fenomen składający się z wielu płaszczyzn, które łączą się w jedno pod wspólną nazwą Desierto carmelitano/Pustyni karmelitańskiej. W istocie jest to specyficzna forma realizacji powołania karmelitańskiego, która ma na celu jak najwierniejszy powrót do źródeł charyzmatycznych Karmelu zawartych w jego fundamentalnej formula vitae, której wyrazem jest Pierwotna Reguła Karmelu nadana przez Alberta z Avogadro pustelnikom z Góry Karmel. Erem karmelitański zaproponowany i zrealizowany przez Tomasza wpisuje się logicznie w proces odnowy Karmelu zainicjowany przez św. Teresę od Jezusa i św. Jana od Krzyża, którzy odpowiednio w 1562 i 1568 dali impuls gruntownej odnowie charyzmatu karmelitańskiego zakładając klasztory w Avila i Duruelo. W niniejszym rozdziale prześledzimy jego genezę, główne założenia teologiczne i duchowe oraz jego praktyczną realizację w oparciu o pisma Tomasza od Jezusa i wczesne teksty legislacyjne.

Pustynia w centrum Madrytu

Sobota wieczór. Ulice Madrytu zamieniają się w strumienie osób...Gdzie płynie ten potok ludzkich istnień? Za chwilę zapełnią się nim bary i puby. Parki, pomimo zimna, roztętnią życiem, a jego puls wyznaczany uderzeniem bongosa i anadluzyjskiej gitary dawać się będzie we znaki do wczesnych godzin porannych, tym którzy żebrzą o chwilę spokojnego snu. Człowiek się nawet cieszy,pomimo hałasu,  że ludzie chcą cieszyć się życiem. Że żyją. Szybko jednak radość tę niekwestinowaną napada zza rogu ulicy znak zapytania, potężny w swych rozmiarach: Czy to już całe życie??? Czy tajemnica istnienia, której głosem niepokojeni są wszyscy, których imię ma za wspólny mianownik kategorię człowiek, odkryje się bardziej na dnie opustoszałego kielkiszka po dobrym winie de Rioja?

Sługa Boży O. Maria Eugeniusz od Dzieciątka Jezus OCD o samotności i Tomaszu od Jezusa

SAMOTNOŚĆ A KONTEMPLACJA

Chcę ją na pustynią wyprowadzić i mówić do jej serca (Oz 2, 16).

Kontemplatyk, który doświadczył namaszczeń Bożych czy kontaktu z samym Bogiem, znajduje upodobanie w milczeniu i naglącą potrzebę samotności. Milczenie i sa­motność zdają się utożsamiać dla niego dzięki pociągają­cej sile, jaka go pcha w inne strefy.

 

Rzeczywiście Prorok Starego Testamentu, powołany od Boga do misji prorockiej, opuszcza swoją rodzinę, swoje plemię i ucieka na pustynię. Upojenie pierwszymi łaskami życia zakonnego oraz brak milczenia, z jakim się tam spo­tyka, skłania Św. Jana od Krzyża do kartuzów. Owładnię­cie przez Słowo człowieczeństwem Jezusa Chrystusa za­trzymuje Go przez trzydzieści lat w zapoznanej samotnoś­ci Nazaretu, na progu życia publicznego każe Mu przez czterdzieści dni przebywać na pustyni, do której zresztą często powracał w czasie swego apostolskiego życia.