Erem Regina Carmeli w Campiglioni (Italia) - krajobraz i słowo z pustyni

Erem w Campiglioni, niedaleko Florencji, znajdujący się w diecezji Fiezole został założony w pierwszych latach po Soborze Watykańskim II przez kard. Anastasio Ballestrero. Jego żywot pustelniczy był relatywnie krótki, ponieważ w 2000 oficjalnie zamknięo pustelnię, a budynki wystawiono na sprzedaż. Od tego czasu rezydował w nim jeden brat, ale w 2002 doszedł do niego drugi amator życia pustelniczego. Choć w 2011 definitorium generalne OCD uznało, że pomimo zgłaszanych próśb, powtórne otwarcie eremu jest nierealne, to jest jednak nadzieja, że skoro już są tam pustelnicy, to może i z czasem oficjalnie zostanie przywrócony status eremu, choć na pewno nie można się spodziewać wielkiej liczby kandydatów. Słowa z zamieszczonego poniżej filmu świadczą, że ci dwaj bracia wiedzą po co zaszyli się w tej odludnej okolicy. Ich świadectwo, a nade wszystko modlitwa, nie pozostaną bez echa w sercu Boga....

Eremici Bożej Opatrzności (Italia, Brazylia)

Od początku istnienia Małego Dzieła Opatrzności Bożej Don Orione zrozumiał ważność wzbogacenia go o gałąź kontemplacyjną. 30 lipca 1899 r. w Stazzano dał on habit trzem pierwszym pustelnikom, powołując tym samym do życia małą rodzinę eremicką w łonie swego zgromadzenia. Zadanie powierzone eremitom przez założyciela identyfikowało się z modlitwą, pokutą, pracą oraz prostotą życia braterskiego w warunkach ubóstwa i surowości. Pierwsi pustelnicy orioniści zajmowali się także nieformalną posługą duszpasterską w rozproszonych osadach i koloniach wiejskich, jak również odnawianiem i troską o opuszczone klasztory.

Eremici benedyktyńscy wynagradzania eucharystycznego - Erem św. Jana Chrzciciela Paragwaj

   To wspólnota pustelnicza żyjąca charyzmatem wynagrodzenia eucharystycznego poprzez adorację, pokutę i miłość braterską. W zjednoczeniu z Dziewicą Maryją bracia przeżywają Ewangelię  w prostocie, mając za jedyny wzór Chrystusa Ukrzyżowanego i umęczonego w Najświętszym Sakramencie. Wspólnota składa się z braci konsekrowanych wg profesji pustelniczej (c. 603 CIC 1983), braci i siostry świeckich oraz małżonków konsekrowanych więzami miłości. Świeccy żyją tym samym charyzmatem wynagrodzenia eucharystycznego, ale w poszanowaniu ich obowiązków stanu. Wszyscy bracia wspólnoty powinni żyć mądrością Kościoła, czerpiąc z mądrości świętych Ojców pustyni oraz całej ich doktryny. Dlatego też powinni żyć w całkowitym posłuszeństwie Ordynariuszowi miejsca oraz tym, których Kościół wyznaczy na odpowiedzialnych za laurę diecezjalną. Każdy z braci ma troszczyć się o rozwój i utrzymanie laury otrzymanymi od Boga darami, już to tymi ludzkimi, już duchowymi, w doskonałym posłuszeństwie przełożonemu laury. Aby wada zachłanności i przywiązania była pokonana z całą mocą przez wszystkich braci, żaden z nich nie będzie posiadał dób osobistych, ale wszystko będzie oddane dla dobra wspólnego.

Wywiad z br. Elizeuszem, pustelnikiem spod czeskiej granicy

Wzgórze Cierniak (595 m npm) usytuowane jest w Górach Złotych, w Kotlinie Kłodzkiej. U podnóża jego lesistych zboczy znajduje się Radochów, niewielka wieś sąsiadująca z Lądkiem Zdrojem. Na szczycie góry w 1849 roku Antoni Wachsmann, ówczesny sołtys Radochowa zbudował kaplicę w podzięce za cudowne ozdrowienie z ciężkiej ospy. Góra stała się sławna wśród licznych pielgrzymów więc fundator dwa lata później wybudował nową, murowaną kaplicę a następnie w 1854 roku rozbudował ją. Wieść o cudownym miejscu przyciągnęła pierwszego pustelnika. Jak podają źródła, był nim Ernö Haucke, który zamieszkał na Cierniaku 14 maja 1853 roku. Po nim pustelnia była miejscem pobytu kolejnych dziewięciu pustelników. Ostatni z nich rezydował na wzgórzu w latach 1938-46 i wyjechał wraz z miejscową ludnością do Niemiec. W miarę upływu lat kaplica podupadła a czas zatarł ślady po pustelni. Lata dziewięćdziesiąte stały się okresem powrotu tego miejsca do dawnej świetności. Odnowiono kaplicę, odrestaurowano, malowidła, poprawiono i ufundowano nowe kamienne stopnie. Obecnie jest ich 214 i każdy ma wyryty napis upamiętniający fundatora. Wyjątkiem jest stopień czternasty z tajemniczym gotyckim napisem „Polnische Freundschaft” (Polska Przyjaźń).

W roku 1999 szczyt Cierniaka znalazł się na trasie wędrówki pewnego człowieka, który zauroczony tym miejscem postanowił zostać jedenastym pustelnikiem. 

Erem Maryi „Brama Nieba” - rzeczywisty z wirtualną przybudówką

Cechą wspólczesnych pustelników i wyrazem ich troski o braci jest ich obecność w cyberprzestrzeni. I jest to dyskretna posługa, której płodność zna jedynie serce Ojca, ktory widzi w ukryciu. Jeden z ostatnio napotkanych blogów pustelniczych ucieszył mnie szczególnie, gdyż jest on wirtualnym portykiem, w którym jeden z polskich eremitów diecezjalnych wychodzi na spotkanie człowieka i uprawia w dyskretny sposób swoją evangelizatio eremitica. Jemu samemu pozwolę zaprezentować swój wirtualny dziedziniec, na którym każdy zostanie przyjęty. Blog zawiera bardzo wiele niebanalnej releksji i pozwala na kontemplacyjną pauzę dla tych, którzy na pustynię mogą odchodzić tylko na chwilę ucząc się odnajdować w sercu swojej konkretnej egzystencji bardziej jako wymiar życia - umiejętność życia w obfitości -  niż konkretną przestrzeń materialną. Zachęcam z serca do odwiedzin Eremu Maryi, Bramy Nieba.

Film o o. Gabrielu i Pustelni w Ordynkach

       

 Film o pierwszej w Polsce prałosławnej pustelni założonej w oparciu o koncepcję starożytennej formy życia monastycznego, jaką jest skit. Jest to życie semieremickie lub inaczej mówiąc życie samotnicze prowadzone w małej wspólnocie z zachowaniem indywidualnego rytmu modlitwy i pokuty jego adeptów, którzy spotykają się na wspólnej liturgii, której rytm wyznaczana jest przez typikon pustelni lub indywidualne rozeznanie ojca duchowego skitu. Ta forma monastycyzmu obecna w sposób nieprzerwany od starożytności w chrześcijaństwie wschodnim (szczegolnie ceniona przez mnichów wschodniosyryjskich) dziś najbardziej kultywowana jest w prawosławiu, a jej szczególnym ośrodkiem jest św. Góra Athos, która oprócz swoich sławnych klasztorów posiada także skity i indywidualnych anachoretów, którzy zawsze pozostają mnichami określonego klasztoru. Także katolickie Kościoły wschodnie posiadają własne prawo regulujące życie małych wspólnot pustelniczych. Dziwić może - choć nie koniecznie, jeśli wnikliwie przyjrzymy się współrzędnym współczesnej kultury - odrodzenie się tej formy życia monastycznego także na Zachodzie i w rzymskim obrządku liturgii, gdzie posiadamy już kilka przykładów laur pustelniczych, które są odpowiednikami skitów w monastycyzmie palestyńskim.

Nazarena od Jezusa - ukryta dla Boga w sercu Rzymu

7 lutego 1990 roku, w klasztorze Mniszek Kamedułek w Rzymie, zmarła Siostra Nazarena Crotta. Wiele sióstr umiera po latach życia w klasztorze klauzurowym i z pewnością droga każdej z nich jest drogą szczególnego powołania w Kościele. Śmierć Siostry Nazareny wzbudziła jednak wyjątkowe zainteresowanie w wielu i różnych środowiskach, a jej cela do dziś przyciąga pielgrzymów zmierzających do Wiecznego Miasta i tych, którzy pragną pomodlić się za jej wstawiennictwem. Cóż wyjątkowego wiąże się z osobą Siostry Nazareny i dlaczego warto o niej pisać?

Siostra Nazarena, ze chrztu Julia, urodziła się 15 października 1907 roku w Connecticut w Stanach Zjednoczonych, jako siódme dziecko w rodzinie włoskich emigrantów o nazwisku Crotta. Ukończyła studia w zakresie literatury i muzyki, ćwiczyła zarówno taniec jak i sport. Jakkolwiek myślała o rozpoczęciu kariery zawodowej, to jednak nigdy nie widziała siebie w życiu małżeńskim i rodzinnym.

Siostra Juliana, albo jak być szczęśliwym nic nie posiadając

Siostra Juliana Vermeire jest mniszką cysterką pochodzącą z Belgii, która od 17 lat żyje jako pustelnica w Sotillo del Rincón (Soria) w Hiszpanii. Jej skromna pustelnia, bez bieżącej wody ani ogrzewania, przyciąga wielu ludzi. Mieszkańcy wioski, nieopodal której mieszka mówią, że błękit jej oczu, który wprawia dzieci w stan niepewności, dla nich jest przekazicielem najgłębszych i ukonkretnionych  uczuć, takich jak miłość, pokój, solidarność, przebaczenie i współczucie. 

Biskup - pustelnik - Dom Vital i Pustelnia Fons Eliae

Dom Vital Wilderink, członek Zakonu Karmelitów, urodził się w  Denventer- Holandia, jego  imię ze chrztu to  Jan Gerard. Po trzech latach Niższego Seminarium Duchownego w Holandii, przybył do Brazylii w styczniu 1949 r., mieszkał w San Paulo, gdzie ukończył seminarium. roku 1951 w Mogi das Cruzes, wstąpił do nowicjatu na końcu którego złożył swoją pierwszą profesję. Studiował filozofię w Sao Paulo.