Karmel Maryi Dziewicy Misjonarki

Bracia i siostry  karmelu Maryi, Dziewicy Misjonarki

Les frères et soeurs du Carmel  de Marie, Vierge Missionnaire

Bracia i siostry Maryi- Dziewicy Misjonarki są powołani do życia konsekrowanego i wspólnotowego idąc za Chrystusem poprzez charyzmat maryjny, pół-pustelniczy i misyjny. Przyjmują oni MarcelaVana i Św. Teresę z Lisieux jako dwa zasadnicze oblicza na drogach dziecięctwa ewangelicznego i maryjnego. Zakorzenieni w ziemi Karmelu, żyją podwójnym duchem Eliasza żywą tradycja Karmelu terezjańskiego. Konkretnie aktualizuje się to dla nich w wierności na co dzień...

Dzielimy się tutaj z wami 12 rozdziałami Reguły Życia, które opisują ducha i czyny naszego życia zakonnego, które próbuje być Miłością w sercu Kościoła i świata...

 

 

2. Życie wspólnotowe i otwartość pustelnicza

 

75- Łaska Wspólnoty Dziewicy Misjonarki to życie wspólnotowe, które inspiruje się powrotem do źródeł Karmelu gdzie równoważą się samotność i komunia.

            Wezwany by żyć duchem Reguły Życia, będziesz aktualizował twoja wierność poprzez codzienny plan dnia gdzie dzwonek wspólnotowy to spotkanie z Oblubieńcem (2 Kor 6,2). W wolności serca, które się daje, żyje poważnie i głęboko pokorną codziennością w wierze i pokoju Serca Maryi: każda chwila jest skarbem gdzie już profiluje się wieczność (2 Kor 4,7-18).

3. Życie liturgiczne: piękno i  skromność

77- Wierni duchowi Karmelu, nasze życie liturgiczne pozostanie proste i wzbudzające to uwielbienie, które pochodzi z ciszy (Łk 1, 46-47). Będziemy modlić się liturgią Godzin Kościoła ubogacając ja hymnami wielogłosowymi i modlitwa spontaniczną (na Jutrzni i Nieszporach po modlitwie wstawienniczej (Ef 5, 19-20)). W stopniowym ubogacaniu naszej liturgii (hymny, tropariony, responsoria) zostanie zachowany charakter piękna i powściągliwość/ umiaru w harmonii z życiem cichą modlitwą serca.

Nie zapomnij nigdy, że w liturgii jesteś głosem Chrystusa (Ap 15, 1-4)). Bądź obecny i gorliwy będąc całkowicie obudzony w twojej wierze ponieważ " ten kto śpiewa podwójnie się modli (Kol 3, 16-17) ".

Będziesz przyjmować z ogromnym szacunkiem liturgię ponieważ  tu Kościół wyraża swoją wiarę, On żywi Cię Słowem Boga i sakramentami zbawienia. Liturgia jest uprzywilejowanym miejscem gdzie celebrujesz chwałę Boga i jednoczysz się z liturgia niebieską (Ap 19, 5-9). Poprzez harmonie znaków (śpiewów, słów, instrumentów muzycznych, gestów liturgicznych, ikon…) dokonuje się uświęcenie twojego serca(Ap 5, 6-10).

4. Czujność maryjna i cicha modlitwa wewnętrzna

78- We wspólnocie będziesz lubił coraz bardziej czuwanie/czujność maryjną, która jest wiernością codziennemu różańcowi. Zaangażujesz się by odmawiać tą modlitwę słowną z coraz większą uwagą, spokojem i miłością według nauczania św. Teresy z Avila. Ta czujność zaczyna się o świcie każdego przez lectio mariale, które oświetla, karmi i jednoczy/ zespala twoje serce z Sercem Maryi by przygotować cię na łaskę cichej modlitwy serca (Łk 2, 19 / Mt 6, 6)).

We wspólnocie, samotnie czy podczas misji pozostaniesz wierny codziennej czujności maryjnej (Ps 130, 1-3). Ona otwiera w twoim sercu tę drogę dziecięctwa gdzie Maryja jest źródłem tajemniczej płodności we wrażliwości/ słabości/ kruchości twojego życia.

5. Czas świąt wspólnotowych

79- Poprzez tradycje biblijną będziesz odkrywał we wspólnocie sens święta: ono jest odpoczynkiem i umocnieniem dla serc (Ps 80, 1-6). Ono umacnia i przywraca siłę by żyć walkami dnia codziennego. Święto jest również czasem dziękczynienia Panu za Jego miłosierdzie i wspaniałomyślną Opatrzność. Jest w końcu dzieloną radością i łagodnością braterską w bezinteresowności Ducha (Hbr 12, 18-24). To doświadczenie komunii będące znakiem uczty niebieskiej.

W każdy czwartek będziesz wspominał we wspólnocie Ostatnią Wieczerzę. Przedłużając Mszę Świętą i adorację eucharystyczną, uroczysty posiłek będzie przeżywany w intymności / bliskości wielkiej tajemnicy miłości, którą Jezus dał Swojemu Kościołowi (J 6, 53-58): On jest źródłem tej miłości (charité) która masz celebrować  i żyć nią z twoimi braćmi i siostrami (J 15, 9-17).

Fermata / Point d’orgue/ tygodnia i pustyni maryjnej, każda sobota wieczór zostanie rozświetlona  celebracją Nieszporów Zmartwychwstania (Nieszpory Powrotu w Adwencie i Nieszpory Miłosierdzia w Wielkim Poście).

Kontynuowane w posiłku uroczystym, który będziesz dzielił z braćmi i siostrami w radości Zmartwychwstałego, który daje sens całemu naszemu życiu (Łk 24, 41-53).

W czasie Bożego Narodzenia i Wielkanocy czy tez innych okazji związanych z życiem liturgicznym czy braterskim będziesz lubił « świętować » przez wieczory muzyczne, teatralne, przez śpiew i taniec … Będzie celebrował z twoimi braćmi i siostrami głęboką radość bycia dzieckiem Bożym (J 16, 20-22). W tym kontekście zostaną przewidziane wyjścia wspólnotowe, które ułatwiają odprężenie i spotkanie w innych okolicznościach.

6. Czujność braterska

80- Wspólnota zapewni środki ćwiczenia czujności braterskiej by mogła krążyć miłość Chrystusa poprzez wszystkich jej członków  (Flp 2, 1-8). Z nią pozostaniesz czujnym walcząc ze wszystkim, co dzieli i pomniejsza komunię w jedynym Duchu (Kol 3, 12).

W tym celu wspólnota będzie spotykać się raz lub dwa razy na miesiąc w piątek po południu aby podsumowywać zapał swojego życia i przyjąć wezwania Ducha w zasłuchaniu Maryi (2 Tm 4, 2). Wychodząc od wezwania/ słowa  i uwag Przeora spotkanie wspólnotowe będzie przeżywane w pokoju i zasłuchaniu (1 P 1, 22-25). Będzie to miejsce budowania/ tworzenia, gdzie każdy będzie mógł wypowiedzieć w poszukiwaniu tego co jest właściwe i prawdziwe w Panu, z tą dobrą wolą, której wymaga każda autentyczną miłość do Chrystusa.
W przypadku pytań delikatnych lub ważnych decyzji Przeor będzie spotykał się z najstarszymi braćmi i siostrami na kapitule.

81- Raz lub dwa razy na miesiąc w środę wieczór wspólnota będzie spotykać się w kaplicy na czas pojednania. Po śpiewie « Panie zmiłuj się nad nami » (Trisagion), każdy i każda będzie prosić o przebaczenie Pana i swoich braci i siostry za swoje braki / słabości wspólnotowe oraz w miłości braterskiej (Kol 3, 13-14 / 1 J 2, 8-11). Liturgia przebaczenia będzie kończyć się śpiewem psalmu 130 i wzajemnym błogosławieństwem znakiem krzyża na czole.

82- Aby oczyścić twoją istotę i pogłębić w twoim sercu pragnienie Boga, będziesz pościć o chlebie i wodzie we wspólnocie w środę w południe i w piątek jako wspomnienie Tego, który cię umiłował aż do śmierci na krzyżu by cię zbawić (Gal 2, 19-20 / Łk 19, 10). Proś Maryję o łaskę postu. On uwalnia w twoim sercu ukryty krzyk modlitwy i nauczy cię rezygnacji z tego co przemija by być wolnym jedynie dla Boga (1 J 2, 15-17). Jego owocem będzie odnowiona postawa.

83- Raz na miesiąc, w środę wieczór będziesz przeżywał we wspólnocie czas dzielenia Słowem Bożym lub tekstem duchowym świętego bliskiego duchowością. Nauczysz się przez to słuchać Ducha światła i miłości w Twoim sercu i poprzez drugą osobę.

84- Zgodnie z radą Kościoła wobec  osób konsekrowanych próbuj żyć sakramentem pojednania co 15 dni (Łk 15, 1-24). Jest to wspaniałe miejsce gdzie nauczysz się być prawdziwym pod spojrzeniem Miłosiernego Chrystusa (Ez 36, 25-36). Tu On ci przebacza, uspokaja i uzdrawia cię byś żył potem z nowym sercem jako znakiem pośród ludzi błogosławionej nadziei (J 6, 51-57).

85- Wreszcie, uczynisz z Eucharystii źródło i szczyt każdego dnia. W głębokiej wierze w realną Obecność będziesz przyjmował w ubogim i oczyszczonym sercu Tego, który zamieszkuje w tobie dzień i noc (J 4, 14). Na drogach ubóstwa/ nędzy będzie on przemieniał twoje istnienie w ukryciu i sprawiał, że wypłynie z ciebie strumień tajemniczej płodności.

7. Przestrzenie pustelnicze

86- Wierna źródłom pustelniczym Karmelu już poprzez swój rytm wspólnota żyje  wymiarem samotniczym przez dwa cotygodniowe dni pustyni: pustynia eliańska w poniedziałek i pustynia maryjna w soboty, która jednoczy nas z cichą wiarą Maryi oczekującej na Zmartwychwstanie. Raz na rok, we wrześniu lub październiku wspólnota będzie miała tydzień pustyni (Oz 2, 16).

     Niemniej pozostawi się możliwość bardziej wydłużonego doświadczenia pustelniczego wobec braci i sióstr, którzy poczują się do tego powołani w Duchu. Będzie się jednak czuwać nad rozeznaniem autentyczności tego wezwania weryfikując głębokie motywacje i rzeczywistą dojrzałość w posłuszeństwie życiu wspólnotowemu. To ostatnie jest zasadniczym fundamentem by samotność nie była ucieczką czy egocentrycznym poszukiwaniem. Dyspozycyjność serca, by nie pełnić swojej woli, stwarza fundamenty prawdziwości dążeń pustelniczych: tylko pustynia oddana i otrzymana jest płodna dla ciebie i Kościoła…

W samotniczej i proroczej łasce Eliasza naszego Ojca, będziesz mógł w posłuszeństwie przeżywać pustynię stopniowaną w trzech wymiarach:

a) Karmel: to miejsce gdzie Eliasz zatrzymywał się zwykle, nie za daleko od miasta, gotowy by głosić Żywego Boga lub wstawiać się (1 Krl 18, 42-45).
To będzie dla ciebie pustynia trwająca od 3 do 6 dni, którą można rozpocząć podczas nowicjatu.

b) Kerit: na Boże wezwanie Eliasz został wyprowadzony w miejsce samotne gdzie wszystko zostało przewidziane, by żył spokojnie pod Bożym spojrzeniem (1 Krl 17, 2-6).
To pustynia bardziej ukryta, będzie trwała od 10 do 15 dni, gdzie jesteś wezwany by wzrastać w pokoju i pozwolić się karmić Miłosiernej Opatrzności, która troszczy się o wszystko. Taka pustynia jest możliwa po pierwszych ślubach.

c) Horeb: to długa droga Eliasza przez pustynię do góry Horeb, gdzie czuł się oczekiwany (1 Krl 19, 4-8)… W drodze dotknął swojej głębokiej nędzy zamieszkiwanej przez czułość z wysoka (1 Krl 19, 12-13). Na Horebie doświadczył wyjątkowej Obecności Boga, (Oz 2, 5 / Oz 2, 17-22).Horeb jest pustynią « pogrzebania » gdzie przeżywa się burzące doświadczenie swojego ubóstwa, gdzie twoje życie, twoja istota jest ogołacana… ale Bóg może również tam ci tajemniczo się objawić jak nigdy dotąd… Ta pustynia trwająca od 30 do 40 dni jest możliwa po ślubach wieczystych.

Będziesz przeżywał tajemnice pustyni w Sercu Maryi, której łagodność pozwoli ci przejść zbyt trudne etapy (Ct 8, 5). We wszystkich formach pustyni zachowa się również ducha rodzinnego zawsze wracając do wspólnoty w sobotę wieczorem lub w niedzielę w południe by dzielić się jednym sercem radość Zmartwychwstania (Dz 1, 14). Na czas świąteczny Bożego Narodzenia i Wielkanocy oraz większych uroczystości Pańskich i maryjnych pozostanie się we wspólnocie. Będzie czuwać się również nad ochranianiem równowagi wspólnoty, pozostając uważnym na jedyną łaskę życia samotniczego tak cennego i płodnego dla Kościoła i świata.

8. Formacja na głębi

87- Pierwszoplanowe będzie stałe pogłębianie Słowa Bożego w duchu naszej Reguły życia bo to stanowi naszą specyfikę w Kościele.

a) Słowo Boże: poprzez lectio mariale (Łk 2, 19), bazujące na cyklu liturgicznym, kontynuowana lektura Biblii i studia teologii biblijnej… Słowo Boże będzie codziennym pokarmem. We wspólnocie, samotnie czy na misjach … wszędzie otwieraj twoją Biblię i rozwijaj w sobie tą rozkochaną lekturę Słowa, które jest twoim światłem, siła i twoim pokojem (1 P 1, 19-21), z którego możesz czerpać mądrość by przeżywać różne wydarzenia życia według natchnienia Ducha (Ps 118, 105).

b) Reguła Życia: będziesz czytał fragment co tydzień i będziesz ją medytował regularnie by być zamieszkiwanym przez jej proroczy charyzmat. Nazywając się „Dziewicą Misjonarką” pamiętaj, że jest to forma, w której Trójca pragnie mieć cię świętym. Tu, razem z twoimi braćmi i siostrami otrzymujesz twoją tożsamość w Kościele stając się powoli w Maryi dziewicą i misjonarką (J 19, 25-27).

c) droga dziecięctwa maryjnego: ta droga jest twoim fundamentalnym powołaniem wpisanym w sercu Ewangelii i Reguły Życia. W tym kontekście będziesz czytał i studiował, jako priorytetowe, pisma Vana i Małej Teresy. Nauczą cię oni żyć według intuicji duchowego, ewangelicznego dziecięctwa ukrytego w sercu Maryi (Mk 10, 13-27 / Ps 130, 1-3).

d) duchowość Karmelu: Jako uprzywilejowaną będziesz miał lekturę i studium doktorów Karmelu by nauczyć się od nich trwałych/ pewnych dróg wiary i miłości w życiu modlitwy serca i walki duchowej. W ten sposób staniesz się uczniem Eliasza- ojca Karmelu, św. Teresy z Avila, św. Jana od Krzyża, błogosławionej Elżbiety od Świętej Trójcy… Oni przybliża ci naukę miłości czy sztukę przyciągania Ognia przez ufne ubóstwo (1 Krl 18, 36-38)…
Ostatecznie jako bazę teologii duchowej będziesz studiował dzieło o. Marii- Eugeniusza od Dzieciątka Jezus " Chcę widzieć Boga", gdzie znajdziesz genialną syntezę doktryny świętych doktorów Karmelu.
W czasie samotności będziesz lubił czytywać ojców pustyni i świętych teologów Wschodu.

e) życie maryjne: Oprzesz się na wspaniale inspirowanych pismach św. Ludwika-Marii Grignion de Monfort, które będą budować i prowadzić twoje życie maryjne (Ps 47, 13-14). Poprzez tradycje Kościoła przyjmiesz zasadnicze elementy mariologii u Ojców Kościoła, Soborów, świętych i papieży.

f) katechizm, filozofia i teologia: ponieważ " wiara stara się zrozumieć", przede wszystkim będziesz czerpał inteligencję wiary z Katechizmu Kościoła Katolickiego. Będzie on studiowany wspólnotowo (en continu communautairement (2 Tm 1, 13-14).
Zostanie przygotowany wieloletni program, aby zapewnić podstawową formację przez studia filozofii realistycznej i teologii w szkole św. Tomasza z Akwinu  (teologia moralna, dogmatyczną, sakramenty, tajemnica Kościoła …). Zostanie przewidziane także pogłębienie Soboru Watykańskiego II i studium znaczących dokumentów współczesnych Kościoła i papieży na temat Kościoła, życia zakonnego, misji, ekumenizmu, światowych dni młodzieży…

W celu tej ambitnej formacji będziemy używać wszystkich możliwych środków (regularne wykłady, sesje z wykładowcami, kasety, punktowe sesje poza …). Zależnie od powołania każdego będziemy zmierzać do formacji o dobrej jakości na głębi z troską, aby wiedza była konfrontowana z wymaganiami doświadczenia (2 Tm 3, 16-17). Całe życie jest formacją.

9. Praca wspólnotowa

88-  Zawsze dyspozycyjny do posług wspólnotowych i szczególnie związanych z misją czy formacją, będziesz miał nieustanne zainteresowanie wobec różnych form pracy. Doświadczana w ciszy ducha modlitwy serca, jest ona źródłem równowagi, pokory i pokoju (2 Tt 3, 7-12). Jest również dla świata świadectwem autentyczności. W głębi twojego serca nadasz jej sens misyjny.

Naucz się walczyć z bezczynnością, źródłem pokus i bądź zawsze zajęty jakąś pracą w celi lub we wspólnocie by zachować czujność w twoim sercu (Mt 6, 31-34). Jednocześnie niech praca nigdy nie stanie się źródłem niepokojów i pokus (Łk 10, 40-42). W tym kontekście będzie ona zawsze podporządkowana miłości i poddana posłuszeństwu, aby uniknąć gorączki działania, która oddziela od Boga. Praca płodna i dobrze wykonana realizuje się w pokoju serca oddanego Bogu. Modelem będzie św. Józef, który był cichym pracującym, zaangażowanym i kontemplującym.

10. Przyjmowanie, słuchanie i klauzura

89- Przyjmowanie osób będziemy traktować jako jeden z zasadniczych wymiarów naszej misji w Kościele w duchu dialogu, który charakteryzuje Sobór Watykański II. Będziemy czuwać nad jakością relacji już od pierwszych kontaktów objawiając spokojną radość z przyjmowania i troskę we wszystkich szczegółach materialnych (Mt 10, 40-42). Poprzez każdą osobę, która nas odwiedza będziemy widzieć w wierze tajemniczą obecność Chrystusa, który w zaufaniu posyła nam swoje dzieci (Mt 25, 40).

90- W społeczeństwie, które rodzi zbyt często trwałe zranienia i zamknięcia, pierwsza misją jest spróbować spotkać samotność osób przez bezinteresowne słuchanie, którego jedynym motywem jest jedynie miłość Chrystusa , która przynagla nas do kochania (2 Kor 5, 14-15). W ten sposób pierwszym uzdrowieniem jest poczucie się przyjętym i uznanym takim jakim się jest poprze spojrzenie i uśmiech drugiego.

Ogólnie, bracia i siostry, a szczególnie ci, którzy są odpowiedzialni za przyjmowanie będą starać się żyć zasłuchaniem pełnym maryjnego współczucia: odbijać czujną łagodność serca Maryi którego współczucie wobec nas przyjęło postać kruchości Boga na krzyżu (J 19, 25-27).

91- Cele oraz pustelnie będą znajdować się w przestrzeni klauzury gdzie będzie zachowywane święte milczenie (Lm 3, 25-29). Bracia i siostry będą mieli własne/ odrębne klauzury, które będą wzajemnie respektować. Będziemy z miłością chronić tę pustynię, gdzie Maryja ogarnia nas swoją cichą czułością (Łk 2, 6-7).

11. Okresy misji punktowych

92- Nasza pierwsza misja to " modlitwa serca, która rozpala ogień miłości… i podnosi świat". Zakorzenienie w karmelitańskim przeplataniu, które pozastawia priorytet życiu kontemplacyjnemu, wspólnota będzie żyła misjami punktowymi zależnie od wezwań Ducha. W ich rytmach, wspólnota pozostanie wierna swojemu karmelitańskiemu charyzmatowi, a każdą misję będzie próbowała przeżywać jako nieodparte przelewanie się kontemplacji (1 Kor 2, 1-16). Dlatego będziemy mieć nie więcej niż tydzień misji na miesiąc. Dla misji dalekich będziemy starać się, by nie było to dłużej niż 4 tygodnie. Każda misja – przed i po- będzie noszona w modlitwie i powierzana Maryi Dziewicy Misjonarce. Będzie ona przygotowana w porozumieniu z odpowiedzialnymi Kościołów lokalnych oraz biskupem miejsca. Zostanie przewidziany minimum jeden dzień pustyni przed wyjazdem na misje, aby przyjąć jeszcze bardziej łaskę podwójnego ducha naszego ojca Eliasza (2 Krl 2, 9).

93- Dla nas misja będzie zawsze odpowiedzią na wezwanie Ducha, który popycha nas do świadczenia o nadziei danej w Chrystusie (1 P 3, 15) umarłym i zmartwychwstałym dla wszystkich ludzi (Dz 4, 1-22). W ten sposób, w formie świadectwa życia, śpiewu, dialogu i głoszenia kerygmatu opartego o Słowo będzie uprzywilejowana ewangelizacja młodych (szkoły, ważne okresy…) zawsze pozostając dyspozycyjnymi dla innych środowisk: misji parafialnych, zgromadzeń, grup modlitewnych, pielgrzymek… W każdej z tych form misji naszym celem będzie doprowadzenie osób do odkrycia Obecności Boga, proponując im doświadczenia modlitwy serca. Nie zapomnimy nigdy, że ewangelizacja przez modlitwę jest najgłębsza.

Zależnie od powołań i charyzmatów danych we wspólnocie będziemy również otwarci na wprowadzanie dzieci w modlitwę, jakże koniecznej dla żywej katechezy (Mk 10, 14-16).

Ostatecznie, w pewnych okazjach nie będziemy bać się także żyć ewangelizacją uliczną, czy chodząc po domach. Ten teren, często zajmowany przez sekty, woła jak nigdy o obecność Kościoła.

12. Etapy daru dla miłości

94- Życie konsekrowane jest wezwaniem do praktyki rad ewangelicznych w życiu wspólnotowym. Przez śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, wydajemy całe naszą moc kochania Jezusa Chrystusa  naszego Zbawiciela i naszego Oblubieńca dla życia Kościoła i zbawiania świata (J 21, 15-19). W tym sensie będziemy również składać śluby miłości, aby nie zapomnieć tego co jest pierwsze w naszym życiu. Pamiętając także, że każde powołanie w Kościele bazuje na tajemnicy chrztu (Ef 4, 1-16), będziemy przeżywać naszą konsekrację w głębokiej jedności z innymi członkami wspólnoty i wszystkimi ochrzczonymi. Zachowując w sercu radosną wdzięczność za ten dar, będziemy unikać zbyt wielkiej separacji życia zakonnego, przeżywając to powołanie w prostocie ewangelicznej, która według przykładu Chrystusa zbliża nas do każdego człowieka (Łk 5, 27-32).

95- Przez pedagogię zbudowana na Ewangelii i tradycji karmelitańskiej formatorzy wspólnoty będą mieli serce wychowujące do odpowiedzialnej wolności (Łk 9, 46-48): nigdy nie narzucać ale uczyć wybierania miłowania. Chodzi o sprawienie rodzenia się /kiełkowania " prawdziwego życia, które wyraża się w darze z siebie". W zasłuchaniu i szacunku do osób uczestniczących w formacji, będzie się kierować zasadami stopniowości i personalizacji, aby uprzywilejować z cierpliwością płynność i zdecydowania jedynego dzieła, które Bóg realizuje w każdym powołaniu. Tu cała wspólnota ma do odegrania ważną rolę.

96- We wspólnocie cisza i relacje braterskie będą przeżywane w szacunku i prostocie właściwej dzieciom Bożym (1 J 3, 18-24). Będziemy czuwać, aby unikać psychologicznego zamknięcia czy legalistycznego moralizmu we wzajemnych odniesieniach i stylu życia. Pozwolimy prowadzić się Duchowi drogami wiary, która jedynie prowadzi do wolności w miłości (Ef 3, 14-19).

97- W słuchaniu Ducha i dialogu formatorzy i kapituła starszych braci i sióstr będą mieli na sercu rozeznanie powołania na różnych etapach życia konsekrowanego:

a) staż: po pierwszym kontakcie ze wspólnotą młodzi szukający powołania mogą, po rozeznaniu wspólnotowym, kroczyć z nami w formie stażu (J 1, 38-39). Będzie on trwał miesiąc. Następnie osoba „przyglądająca się” powróci do świata, aby zająć dystans i rozeznać ze swoim kierownikiem duchowym ewentualne powołanie do wspólnoty Dziewicy Misjonarki. Nie będzie możliwości odbycia stażu więcej niż trzy razy. Zarówno dla osoby „przyglądającej” się jak i dla wspólnoty staże są bardzo cenne dla sprawdzenia autentyczności powołania i zgłębienia głębokich motywacji. Zostanie następnie dokonane rozeznanie i podjęta decyzja dotycząca wstąpienia, lub nie, postulanta. W tym kontekście jest potrzebne również zasięgniecie zdania kierownika duchowego.

b) postulat: Osoba « przyglądająca się » zostawia świat i wstępuje do wspólnoty. 3-4 tygodnie później jest przewidziany krótki ryt wejścia do postulatu. W krótkim dialogu z jednym z założycieli osoba „przyglądająca się” otrzymuje znaki postulatu: pół-habit z niebieskiego dżinsu i prosty krzyż. Jako dzień tego wejścia zostanie wybrana sobota- dzień maryjny lub święto liturgiczne.

Postulat trwa od 8 do 12 miesięcy. To czas dopasowania do życia zakonnego i pogłębionego doświadczenia wymagań specyficznych dla wspólnoty Dziewicy Misjonarki (Łk 5, 1-11). W odkrywania konkretu naszego charyzmatu w Kościele osoba « przyglądająca się » będzie mobilizować się by żyć każdego dnia z całym zapałem swojego serca szanując swoją stopniową adaptację w pokorze.

Przed rozpoczęciem nowicjatu, dla tych, którzy tego pragną jest możliwe spędzenie tygodnia czasu w rodzinie. Zależnie od drogi każdego i sytuacji, zostanie rozeznane, co jest właściwe dla dobra powołania.

 c) nowicjat: Po czasie trzech dni pustyni, nowicjat rozpoczyna się przyjęciem habitu. W tym obrzędzie może uczestniczyć bliska rodzina i kilkoro bliskich przyjaciół.                                     
Nowicjat trwa 2 lata: pierwszy rok ma charakter kontemplacyjny, kiedy to dokonuje się prawdziwe odcięcie od świata ze względu na mocne zakorzenienie w Chrystusie. Staje się to poprzez piękno i oczyszczenie pustyni oraz wymagania i siłę życia wspólnotowego (Ef 3, 16-19). Drugi rok będzie przeżywany jako połączenie życia kontemplacyjnego z misjami punktowymi, by wcielić wymiar maryjny i eliański naszego charyzmatu.

Nowicjat jest czasem całkowitego daru z siebie w tajemnicy Miłości Trynitarnej (J 15, 1-17). W wierności odnawianej codziennie, będzie tu przeżywane doświadczenie powołania do pójścia za Chrystusem przez drogę dziecięctwa maryjnego Vana i Teresy, które jest naszym oddychaniem i głębokim pokojem. Podczas tych 2 lat nowicjatu, dla tych, którzy wydają się być do tego wezwani, będzie możliwe przeżywanie 3 dni pustyni mniej więcej raz na miesiąc zależnie od wymogów  równowagi wspólnotowej.

Przed ślubami czasowymi, będzie możliwe wydłużenie czasu nowicjatu od 6 do 12 miesięcy, jeżeli obserwuje się konieczność osiągnięcia większej dojrzałości.

Po pierwszym roku kontemplacyjnym jest możliwy pobyt w rodzinie. Doradza się by był on przeżywany jako czas misji w słuchaniu rodziców, przyjaciół, by świadczyć o szczęściu jakie daje życie wiary w Chrystusa.

d) pierwsze śluby: po czasie nowicjatu, gdy nowicjusz/ka przedstawi prośbę o dopuszczenie do profesji czasowej.

Podczas Mszy Świętej otwartej na szeroki udział rodzin i przyjaciół wspólnoty, nowicjusz/ka złoży pierwsze śluby czasowe na ręce biskupa czy założycieli delegowanych przez niego. Przygotowaniem do pierwszej profesji będzie ośmiodniowy okres pustyni.

Sensem trzech ślubów będzie zawsze oblubieńcza jedność z Chrystusem, nieustannie pogłębiana, by On żył w nas (Gal 2, 20) :

" Iść za Chrystusem jest zupełnie inną rzeczą niż podziwianie  pewnego przykładu, nawet jeśli macie dobre poznanie Pism i teologii. Iść za Chrystusem to coś egzystencjalnego. To chcieć naśladować Go do tego stopnia, by pozwolić się przemienić w Niego, do tego stopnia, by- według słów bł. Elżbiety od św. Trójcy – być "człowieczeństwem z nawiązką" (J 14, 23). I to w Jego tajemnicy czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Taki ideał przekracza rozum ludzki i ludzkie siły ! Jest możliwy do realizacji dzięki łasce mocnego czasu cichej i żarliwej kontemplacji Pana Jezusa "

Pierwsze śluby zakładają zaangażowanie na rok. Krocząc do ślubów wieczystych profes/ka będzie prosić o odnowienie swoich ślubów w drugim i trzecim roku. Będzie możliwe przedłużenie 2-3 lata ślubów czasowych, jeżeli ten czas jest oceniany jako konieczny by umocnić dojrzałość.

Zależnie od powołania każdego będzie możliwe przeżycie raz na 3 miesiące czasu pustyni -  od 10 do 15 dni (Kerit) zależnie od spraw koniecznych we wspólnocie.

e) śluby wieczyste: po okresie formacji początkowej, bracia i siostry wspólnoty Dziewicy Misjonarki będą mogli złożyć profesję wieczystą. Jest ona możliwa jedynie po rozeznaniu założycieli i ich rady w powiązaniu z biskupem miejsca. Przygotowaniem do niej będzie czas pustyni( 10 - 15 dni).

Podczas święta liturgicznego i podczas uroczystej Mszy świętej otwartej dla wszystkich profesi / profeski złożą swoje ślub wieczyste na ręce biskupa lub założycieli, aby być na zawsze konsekrowanymi Chrystusowi w Kościele. W ten sposób żyjąc w Maryi płodnością oblubieńczego przyjęcia, każdy brat i siostra Maryi Misjonarki będzie słuchał nieustannego wezwania Ducha do ewangelicznej wierności chryzmatowi założycielskiemu zmierzając do przemienionej egzystencji (J 21, 1-19).

f) Począwszy od ślubów wieczystych: ci, którzy odczują powołanie w Duchu mogą przeżywać pustynię 30 - 40 dni (Horeb) – 3 razy do roku zależnie od równowagi wspólnotowej i rozeznania w posłuszeństwie.

W duchu misji, raz do roku jest możliwy tygodniowy pobyt w domu rodzinnym(Iz 35, 1-7 / Iz 55, 10-11 / Rdz 9, 7-17 / Łk 1, 35 /Iz 61, 10).

13. Habit maryjny

98- Karmel jest przede wszystkim dla nas miejscem biblijnym, symbolicznym, które przypomina w naszym życiu ukrytą tajemnicę Maryi, naszą pustynię i nasz ogród. W Niej spotyka się niebo i ziemia. W niej błękit nieba topi się w szarości ziemi. Jak na ikonie Trójcy gdzie od Maryi- Bramy do nieba- to przymierze miedzy Bogiem a człowiekiem, w Dziewicy Słowo stało się Ciałem.

Nasz habit zakonny inspiruje się tą biblijną tajemnicą Karmelu (Ps 23, 6): tunika będzie z niebieskiego dżinsu z kapturem dla braci i niebieskim welonem dla sióstr (1 Krl 18, 39). Nasz aksamitny szkaplerz będzie w kolorze kasztanowym. Będziemy nosić zakonny pas skórzany z czotkami, mający dla nas dwa znaczenia (Jk 5, 16-18 / 1 Krl 17, 7-24) :

a) Maryja jest naszą drogą i naszym sercem by nas zjednoczyć z Jezusem. To konkretna aktualizacja drogi dziecięctwa maryjnego (1 Krl 18, 20-39).

b) łącząc różaniec i czotki, różaniec i modlitwę Jezusową, w ten sposób czynimy akt ekumeniczny, by w modlitwie oddychać dwoma płucami: Zachodu i bizantyjskiego Wschodu.

 99- Otrzymujemy także duży płaszcz z brązowej wełny: płaszcz Eliasza (Ez 33, 19-23)a w niedzielę i uroczystości duży płaszcz biały Dziewicy (1 Krl 19, 1-14). Nosimy zwykle sandały. Na czas długich podróży i misji bardziej „wrażliwych” zostanie rozeznana z odpowiedzialnymi możliwość lżejszych i bardziej dostosowanych znaków w zakresie ubioru misyjnego (Łk 9, 30-35).

Z radością i wdzięcznością wszędzie będziemy nosić krzyż wspólnoty otrzymany w dniu naszych obłóczyn. Z rzeźbionego drewna po dwóch stronach będzie można na nim odnaleźć serce naszego charyzmatu: iść za Chrystusem w Maryi, Dziewicy Misjonarce z Vanem, Teresą i Eliaszem. W trzech gwiazdach będą widoczne cytaty biblijne, które streszczają nasze powołanie maryjne: Ps 130 / Łk 2, 19 / Ap 12, 1-2.