Małe Siostry od Betelejem, Wniebowzięcia NMP i św. Brunona

Klasztory Betlejem i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (Bethléem et l'Assompiion de la Vierge) i św. Brunona (tak brzmi oficjalna nazwa) wpisują się w długą tradycję spotkania z Bogiem w samotności trwania na pustyni. Mądrość życia pustelniczego przejęły wprost od św. Brunona, mimo że nie należą do zakonu kartuzów. Założycielami są siostra Marie i brat Patrick.

Przedrukowałem tutaj tekst, zredagowany przez biskupa Gabriela Matagrina, spadkobiercę św. Hugona oraz tekst opisujący życie braci. Wspólnota Małych Braci i Sióstr z Betlejem zajmuje zupełnie specjalne miejsce w moim sercu. Bardzo  chciałbym, żeby ta nowa rodzina zakonna, która aż kipi młodymi powołaniami i z niezwykłą mocą świadczy o bezwarunkowej miłości Chrystusa i życia kontemplacyjnego, została lepiej poznana. Mnichów i mniszki z Betlejem łączy to samo powołanie. Tworzą jedną rodzinę duchową. Żyją w oddzielnych klasztorach, ale przestrzegają tej samej reguły życia, opartej na Ewangelii i mądrości św. Brunona. Powstanie tej Rodziny monastycznej wiąże się z pewnym wydarzeniem w życiu Kościoła: 1 listopada 1950 r. papież Pius XII ogłasza w Rzymie dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny. Kilku pielgrzymów odczuwa wówczas wyraźne wezwanie - Bóg pragnie, by powstały i mnożyły się niewielkie wspólnoty, które dzień i noc będą wypraszać łaski, słuchając Ewangelii, kontemplując przebóstwione życie Maryi w łonie Trzech Osób Boskich.

Mniszki
Projekt bardzo szybko zaczyna się konkretyzować. Mała wspólnota rozpoczyna życie w niewielkim domu w Chamvres w diecezji Sens Pierwsze małe siostry zamierzają trwać przez całe życic, ukryte wraz z Chrystusem i Maryją, w komunii Trzech Osób Boskich. Żyją w ciszy, samotności, na modlitwie i w ubóstwie. Zajmują się pracą ręczną. W ciągu najbliższych lat dołączają się do nich nowicjuszki. Zakon dominikanów sprawuje nad nimi pieczę w dziedzinie teologii, ale w codziennym życiu coraz częściej siostry odwołują się do mądrości i duchowości św. Brunona. Kapituła generalna Betlejem w 1971 r. głosuje za powrotem do źródeł życia zakonnego w samotności. W 1973 r. kartuzi proponują siostrom, by zamieszkały i modliły się w odnowionym przez nich klasztorze Curriere w masywie Kartuzji. W 1981 r. kapituła generalna zakonu kartuzów czuwająca nad duchowym depozytem św. Brunona w Kościele, udziela Rodzinie monastycznej Betlejem pełnego prawaodwoływania się do ojcostwa patriarchy pustelników na Zachodzie.  24czerwca 1986 r. ordynariusz Grenoble, biskup Gabriel Matagrin, eryguje kanonicznie małe siostry jako monastyczny instytut zakonny żeński ze zwykłymi ślubami. W imieniu Kościoła zatwierdza ich konstytucje. Przez 35 lat istnienia w Kościele powstało 17 klasztorów małych sióstr: we Francji. a następnie we Włoszech, Hiszpanii, Austrii, Izraelu, Stanach Zjednoczonych. W 1987 r. jest ponad 300 małych sióstr, 17 różnych narodowości. Najnowszy dom powstał w rozległej pustynnej dolinie na północ od Nowego Jorku. Inne wezwania przychodzą obecnie, za pośrednictwem Kościoła, z Ameryki Łacińskiej, Afryki, Dalekiego Wschodu.