Pustynia Karmelu: Siostra Juliana, albo jak być szczęśliwym nic nie posiadając

Siostra Juliana Vermeire jest mniszką cysterką pochodzącą z Belgii, która od 17 lat żyje jako pustelnica w Sotillo del Rincón (Soria) w Hiszpanii. Jej skromna pustelnia, bez bieżącej wody ani ogrzewania, przyciąga wielu ludzi. Mieszkańcy wioski, nieopodal której mieszka mówią, że błękit jej oczu, który wprawia dzieci w stan niepewności, dla nich jest przekazicielem najgłębszych i ukonkretnionych uczuć, takich jak miłość, pokój, solidarność, przebaczenie i współczucie.

Siostra Juliana niczego się nie lęka i niczego już nie wyczekuje. Mieszka pośrodku łąki u stóp Sierra Cebollera, w małym drewnianym domku, wyposażonym w minimum środków materialnych. Obywa się bez ogrzewania i wody bieżącej. Jej dzień zaczyna się o 2.00 w nocy i kończy o 20.00. Pożywienia dostarcza jej wyłącznie jej maleńki ogród, który uprawia pomimo swoich 81 lat życia. Czas, który pozostawia jej praca poświęca na modlitwę i lekturę. Nie stroni też od muzyki: Bach jest jej ulubionym kompozytorem, a Kierkegaard jednym z ulubionych pisarzy . Nie chce być sławną ze względu na formę życia jaką wybrała. Mówi, że dobre rzeczy nie wymagają reklamy. Dlatego prosi by nie robić jej zdjęć. Przywykła już do języka hiszpańskiego i posługuje się nim perfekcyjnie.

Mocno zżyła się także z okoliczną ludnością, która ceni niezmiernie jej dyskretną obecność monastyczną. Pomimo swoich predyspozycji osobowościowych do ożywionego dialogu, wybrała opcje głębszej komunikacji poprzez wierną realizację swojego powołania eremickiego, które pozwala je partycypować w życiu wszystkich bytów ludzkich poprzez milczącą miłość i doświadczenie walki duchowej.

Zanim zamieszkała w aktualnej pustelni, przez jakiś czas żyła w dzwonnicy kościoła w El Royo. Tam odnalazła ją rodzina Gómez-Zardoya w 1995 roku, uważając, że warunki bytowe w jakich mieszkała przechodziły możliwości ludzkie. Wtedy to, wraz z kilkoma innymi rodzinami zaprosili ją do Sotillo i zasponsorowali jej drewnianą pustelnię. Juliana przebywa w niej z zawsze otwartym oknem. Małe mieszkanie dzieli się na celę i kaplicę. Nie znajdzie się w nim łóżka, gdyż pustelnica sypia na ziemi. Pomimo to deklaruje, że nigdy w jej eremickiej egzystencji nie była chora, a zimy w regionie Soria bywają srogie. Jestem ludzka - mówi -ale uważam, że większość ludzi żyje w sposób nieracjonalny i nie postępują odpowiedzialnie ani względem otaczającego ich środowiska, ani względem siebie samych i swojej godności osobowej.

Fama pustelnicy stała się tak wielka, że aby móc kontynuować swoje powołanie musiała wyznaczyć godziny odwiedzin dla tych, którzy przybywali do jej eremitaża w poszukiwaniu rady, pociechy lub kierownictwa duchowego.

Juliana jest osobą wykształconą, zna kilka języków: niderlandzki, angielski, hiszpański, niemiecki, a nawet nauczyła się baskijskiego. Napisała także książkę ‘Aquel que yo más quiero' (Ten, którego najbardziej kocham). Przed osiedleniem się w Soria żyła jako pustelnica regionie La Rioja, Vizcaya i niedaleko Saragossy. Każdego dnia słucha przez 5 minut wiadomości w radio, by dowiedzieć się o potrzebach świata i zanosić modlitwę wstawienniczą: "Gdy wybuchła wojna w Iraku -wspomina - prosiłam, by zaprzestano bombardowań i powiedziałam Bogu, że oddaje mu moje życie w zamian".

Jej duchowość jest prosta: prosi Boga o totalne upodobnienie się Do Jezusa - Jego Syna - przez miłość i cierpienie. Jej hojność nie zna miary - potrafi się dzielić ostatnimi owocami ze swego ogrodu, a nawet podarowała swój rower - jedyny środek lokomocji - napotkanemu przypadkowo dziecku, które ją o niego poprosiło. Jak mówią jej znajomi: Nie posiada prawie nic, a to co je zostaje, rozdaje bez skrupułów.