Pustynia Karmelu: Monastyr Objawienia Pańskiego w Eygalières we Francji

Założona w roku 1953 przez s. Simonne wspólnota monastyczna liczy dziś dwanaście sióstr, którym towarzysz jako kapłan-eremita pewien holenderski trapista, brat Pierre Schilling. Wspólnota prowadzi pierwotne życie monastyczne w oparciu ojców pustyni i całość o autentycznej tradycji monastycznej. Życie w monastyrze dzielone jest między pracę, modlitwę osobistą i wspólnotową, która trzy razy dziennie gromadzi siostry w kaplicy monastycznej.

Oficjum monastyczne jest utkane z tekstów Kościołów wschodnich i zachodnich oraz z utworów Ojców Kościoła. W miarę przebytej drogi wspólnota stawała się coraz bardziej wrażliwa na to, co przeżywają inne wspólnoty chrześcijańskie. Nadziej, żarliwa, czasem bolesna, modlitwa za Jeden Kościół, znajduje się w samym sercu jej powołania. Również zasłuchanie w tradycję Izraela stało się dla niej istotne, aby móc zgłębić liturgię i poznanie Słowa Bożego, ponieważ „to nie nie ty podtrzymujesz korzeń, ale korzeń ciebie” (Rz 11, 28).

Pierre Schilling, trapista - pustelnik

Naszymi ojcami są pierwsi mnisi wschodu i zachodu, którzy podkreślają z mocą, że pierwszym doświadczeniem mnicha jest doświadczenie własnej słabości i własnego stanu grzechu. Aby terminy te mogły odnaleźć dziś całą swoją żywotność należałoby powiedzieć, że chodzi o solidarność z każdym człowiekiem, czułość powszechną dla całego stworzenia, świadomość swojego dogłębnego ubóstwa, które zmierza do uczynienia z mnichu głębokiej szczeliny, gdzie mogłyby się skryć cała łaska i cała nędza.

Mnich nie przestaje doświadczać oczyszczającej próby pustyni, gdzie Bóg daje się poznać na miarę porzucenia przez samotnika swoich zabezpieczeń. On także wszedł w „samotność” właściwą czasowi zmartwychwstania. Wtedy więc jedność z innymi zostaje zakotwiczona na innym poziomie: istnieje w niej swego rodzaju dystans, pewne zerwanie, na sposób Pana, który po swojej Passze był nieskończenie bliski, ale w sposób niepojęty dla swoich uczniów. Tego rodzaju obecności pragną ludzie, często nie zdając sobie z tego sprawy.

Przez swoja mocą jednoczącą życie monastyczne próbuje być wielkim pojednaniem człowieka z nim samym, z jego braćmi i w końcu z całym wszechświatem. Wszystko w życiu mnicha staje się stopniowo liturgią, śpiewem dziękczynnym lub błaganiem, które wznosi się w milczeniu serca. Ta liturgia wyraża się zazwyczaj w łonie wspólnoty. Nasze oficjum inspiruje się liturgiami pierwotnymi, gdzie w sposób niezwykle intensywny wyraża się radość zmartwychwstania, przemieniające działanie Ducha i wesele Zbawionego Kościoła.

Powołanie monastyczne jest misterium, rzeczywistością dynamiczną, która jest poza i ponad wszelką konkretyzacją materialną. Kolejne etapy wzrostu duchowego mogą posiadać różną ekspresję. Praca wewnątrz klasztoru także odbywa się w różnoraki sposób, ale tak, by nie wymagała dużych nakładów finansowych naj jej organizację. Jest ona przede wszystkim środkiem utrzymania i wyrazem komunii z pozostałymi ludźmi. Jest także środkiem, który zmierza do transfiguracji stworzenia. To co jest najważniejsze to rzeczywistość duchowa, której wyrazy materialne służą tylko za podstawę. Praca zajmuje około 6 godzin dziennie i znajduje swój szczególny wyraz w rękodzielnictwie, pisaniu ikon itp.

Wspólnota znajduje się w dwóch miejscach: w Eygalières, gdzie monastyr został ulokowany w dawnym charakterystycznym domu prowansalskim, a siostry znajdują schronienie w pustelniach rozsianych po otaczającym go terenie. Drugie miejsce to Peyremale, gdzie otrzymałyśmy dawną plebanię, pełniącą innymi czasy funkcję celi monastycznej. Oba te domy są usytuowane w miejscach odosobnionych, choć każdy na swój sposób.

Gdy starcy mówili „ Mnich nie ma być niczym innym jak tylko okiem” oznacza to, że jego spojrzenie usiłuje rozpoznać pod powietrznością rzeczywistości materialnych kiełkujący płomień Zmartwychwstania ukryty w świecie i w sercach ludzi. A na pytanie „ Kim jesteś ?” mnich może odpowiedzieć : „Nie inną rzeczą jak tylko twoim własnym obrazem, którego nową światłość Ci objawiam, ponieważ Chrystus zmartwychwstał”.

Wspólnota jest wezwana do życia na pustyni i do tego samego są zaproszeni goście, którzy znajdują tu schronienie na kilka dni. Ten czas milczenia, samotności, intensywnego zasłuchania w Słowo pomaga odkryć nowy wymiar komunii braterskiej, którego istnienia nie przypuszczaliśmy. Czas ten może być także po części wypełniony pracą ręczną na rzecz monasteru. Posiłki są spożywane w milczeniu, z towarzyszeniem lektury we wspólnym refektarzu wraz ze wspólnotą.

Oficjum liturgiczne odprawiane jest trzy razy dziennie. Msza jest sprawowana w każdą niedzielę i dwa razy w ciągu tygodnia. W inne dni jest komunia eucharystyczna według rytu wschodniego. Kilka razy do roku wspólnota rezerwuje sobie czas na bardzie samotną modlitwę. Wtedy następuje przerwa we wspólnej liturgii, życiu wspólnotowym i gościnności. Każda z sióstr we własnej pustelni może przeżyć głębszy czas pustyni, gdzie modlitwa się intensyfikuje, a zjednoczenie z innymi odnajduje się na innym poziomie. i wtedy nie ma możliwości przyjmowania i posługi gościom.